Jubelpark

Het Jubelpark komt in 1880 tot stand, op het voormalige oefenplein op het plateau van Linthout. Dat gebeurt op basis van de uitbreidings- en verfraaiingsplannen van Brussel die in 1866 door ingenieur Victor Besme ontworpen waren. Het park, oorspronkelijk ontworpen als een stedelijk park met een bescheiden oppervlakte van 12 ha is de extra-muros tegenhanger van het park van Brussel. Het succes van de Wereldtentoonstelling van 1880 zet de stad ertoe aan de omliggende braakgronden ook in te nemen. Vanaf 1888 wordt de oppervlakte uitgebreid tot zowat 30 ha. De prote lijnen van het ontwerp van het park zijn van de hand van Gédéon Bordiau: een Franse tuin met bloemperken voor de paleizen en Engelse tuinen op de zijkanten.

 

Het park bezit eveneens een bijzon dere indrukwekkend architectonisch ensemble waar Leopold II zich zeer sterk voor heeft ingezet. In 1880 richt men twee zijpaviljoenen op evenals de sokkels van een ronde zuilengalerij om ze met elkaar te verbinden. In het midden wordt een arcade gerealiseerd door Charles Girault met bovenop een vierspan dat het oeuvre is van de beeldhouwer Thomas Vinçotte. De gebouwen die later, in 1888, werden opgetrokken zouden een Kunst- en Historisch Museum herbergen en ook diverse feestzalen. De prote zijzalen dienen vaak als tentoonstellingsruimte.

 

Zo wordt het Jubelpark zeer snel de plaats die aan de feesten voor de Natie, de Kunst, de Wetenschap en de Nijverheid gewijd is. Het park onderging weinig veranderingen gedurende de afgelopen eeuw, behalve dan in 1971, met de aanleg van de tunnel die de Tervurenlaan met de Wetstraat verbindt.