Statut juridique
ID
Urban : 299
Soort
Tuin
De bedel- en predikorde van de Dominicanen is sinds de 15de eeuw aanwezig in Brussel. Drie eeuwen lang bevonden hun kloostergebouwen zich op de plaats van de huidige Muntschouwburg. Tijdens de Franse Revolutie werden de gebouwen vernield en raakte de religieuze gemeenschap verspreid.
In de 19de eeuw kon de orde zich herstellen, waarbij in 1861 de zelfstandige Dominicaanse Sint-Rosaprovincie werd opgericht in België. Het is evenwel pas in het begin van de 20ste eeuw dat de kloostergemeenschap definitief terugkeerde naar Brussel. In het kader van deze terugkeer werden de gebouwen in neogotische stijl aan de Renaissancelaan opgetrokken. Het klooster werd gebouwd tussen 1901 en 1902, kort voor de Onze-Lieve-Vrouw van de Rozenkranskerk, die werd opgetrokken tussen 1904 en 1906.
De indeling van de gebouwen is karakteristiek voor de orde van de Dominicanen: het klooster omvat een gedeelte met cellen, vergaderzalen en een grote bibliotheek, terwijl de kerk het prediken en het nauw contact met de gelovigen bevordert (groot centraal schip met aansluitend ondiep koor, harmonieuze maar bescheiden proporties). De gebouwen zijn dus ontworpen met het oog op de specifieke predikopdracht van de Dominicanen, waaraan herinnerd wordt in het glasraam in de hoofdgevel.
Deze kloostergebouwen zijn ontworpen als een samenhangend geheel ten dienste van een religieuze gemeenschap en zijn representatief voor de kloosterarchitectuur van het begin van de 20ste eeuw in het algemeen en die van de Dominicanen in het bijzonder. Bovendien dateren deze naast het Jubelpark opgetrokken gebouwen uit dezelfde periode als de eerste noordoostelijke uitbreidingen van de Leopoldswijk, waardoor ze als waardevolle getuigenissen beschouwd moeten worden, temeer daar het oorspronkelijk uitzicht van de Renaissancelaan grondig wijzigde als gevolg van talrijke sloopwerken.
In de 19de eeuw kon de orde zich herstellen, waarbij in 1861 de zelfstandige Dominicaanse Sint-Rosaprovincie werd opgericht in België. Het is evenwel pas in het begin van de 20ste eeuw dat de kloostergemeenschap definitief terugkeerde naar Brussel. In het kader van deze terugkeer werden de gebouwen in neogotische stijl aan de Renaissancelaan opgetrokken. Het klooster werd gebouwd tussen 1901 en 1902, kort voor de Onze-Lieve-Vrouw van de Rozenkranskerk, die werd opgetrokken tussen 1904 en 1906.
De indeling van de gebouwen is karakteristiek voor de orde van de Dominicanen: het klooster omvat een gedeelte met cellen, vergaderzalen en een grote bibliotheek, terwijl de kerk het prediken en het nauw contact met de gelovigen bevordert (groot centraal schip met aansluitend ondiep koor, harmonieuze maar bescheiden proporties). De gebouwen zijn dus ontworpen met het oog op de specifieke predikopdracht van de Dominicanen, waaraan herinnerd wordt in het glasraam in de hoofdgevel.
Deze kloostergebouwen zijn ontworpen als een samenhangend geheel ten dienste van een religieuze gemeenschap en zijn representatief voor de kloosterarchitectuur van het begin van de 20ste eeuw in het algemeen en die van de Dominicanen in het bijzonder. Bovendien dateren deze naast het Jubelpark opgetrokken gebouwen uit dezelfde periode als de eerste noordoostelijke uitbreidingen van de Leopoldswijk, waardoor ze als waardevolle getuigenissen beschouwd moeten worden, temeer daar het oorspronkelijk uitzicht van de Renaissancelaan grondig wijzigde als gevolg van talrijke sloopwerken.
